Caribische lessen deel 2

Na de eerste dagen al wat nuttige lessen met jullie te hebben gedeeld, nu het vervolg. Ik leer hier elke dag weer wat bij.

Les 3:

Als je denkt, wat hoor ik nu; zijn ze aan het werk aan de weg? Dan moet je zorgen dat je binnen bent. Dat is namelijk de regen die je hoort aankomen.

Ik zat een avond nietsvermoedend op mijn balkonnetje en vroeg me dus af wat ik hoorde. Het is hier nooit helemaal stil, meestal komt het geluid van de airco’s of fans, die behalve koude lucht ook vooral veel herrie maken. Of als ik in t appartement zit van mijn koelkast, die elke keer weer klinkt als mijn magnetron. Maar nu was t dus wat anders.

Het was al donker, dus echt goed kon ik t niet zien. Tot ik bij de lantarenpalen aan het begin van de straat opeens zag dat het regende. En dat ging in zo’n tempo, dat ik twee tellen later zeik nat was (ondanks dat ik op een overdekt balkon stond).

Bij dreigende regen moet je zowiezo naar binnen, want het begint hier altijd wel met een paar druppels, maar daarna komt t met bakken tegelijk naar beneden.

Les 4:

Als je de vloer veegt, maak dan geen hoopje onder de fan. Het ronddraaien zorgt niet alleen voor koelere lucht, maar ook voor wind. Waardoor alles wat je zo netjes bij elkaar veegt ook weer wegwaait.

Les 5:

Een chinees is geen chinees restaurant maar een buurtwinkeltje. Boodschappen doen blijft hier nog altijd een hele ondernemimg. Hoewel de verbouwing bij de grote supermarkt inmiddels is afgerond en er een soort van logica in de winkel is gekomen, blijft het vaak zoeken naar wat je nodig hebt. Er zijn een paar grote supermarkten op het eiland (nu iets minder dan voor Irma) die alles verkopen.  Meestal ga ik naar de Carrefour, die ligt op de route van werk naar huis. Qua assortiment is die wel vergelijkbaar met een nederlandse supermarkt. De producten zijn een leuke mengelmoes van alles volken die hier op het eiland leven. Carrefour is ip een europese/franse keten, maar er is ook veel amerikaanse invloed (met name bij de broodbeleg, melk/kaasproducten en cereals) en veel indische/aziatische producten (heel veel kruiden, maar ook allerlei bevroren groente die ik niet ken, lotus blaadjes, dahl, enz). Met kerst was er oliebollenmix, regelmatig liggen in het vriesvak kroketten van Mora en meer nederlandse dingen. Zelfs drop en stroopwafels worden hier verkocht.

Maar behalve de grote winkels zijn er ook veel buurtwinkeltjes, meestal gerund door chinezen (vandaar de benaming chinees). Bij mij om de hoek zit ook zo’n winkeltje en elke keer dat ik er kom zie ik weer nieuwe producten. En dat is niet omdat ze hun voorraad veranderen, maar omdat ze zoveel verschillende producten op hun schappen weten te proppen, dat je er meerdere keren langs moet lopen om het te zien. En omdat de logica geheel niet aanwezig is, is het meer een soort speurtocht onder het streng wakende oog van de eigenaar. Maar soms kom je de winkel binnen en dan wordt je ontvangen door een gapende en sjagerijnig kijkende bazin, die het vooral lastig vindt dat je komt shoppen. 

Les 6:

Geef altijd voorrang, vooral als de auto groter is dan die van jou.

Het verkeer hier is een verhaal apart. Iedereen heeft een auto, of iets wat daar voor door moet gaan. Er is nogal wat schade door Irma, en niet alle onderdelen zijn makkelijk verkrijgbaar, dus er rijden bijzondere creaties rond. Zo blijkt een bumper helemaal niet nodig, minder deuken maken ook niet dat de auto beter rijdt en een voorruit is helemaal niet nodig als je ook een plastic zeiltje op kan hangen. En als dat wat problemen oplevert voor het zicht, knip je er toch een vierkantje uit, dat je dicht kan doen als het regent.

Naast alle barrels rijden er ook grote, nieuwe pickup trucs rond. Voorlopig mag iedereen nog de weg op, maar eind februari moet de wegenbelasting betaald worden en krijg je nieuwe nummerplaten. Dan moet de auto ook een nog geldige inspectie (soort APK) hebben, en dat is voor veel auto’s nog een uitdaging.

In principe heeft het verkeer van rechts voorrang. En volgens mij is de doorgaande weg (de weg die rond het eiland gaat) een voorrangsweg. Irma heeft ook een hoop verkeersborden weggeblazen, dus het is niet altijd duidelijk hoe de sitautie was (voor mij in elk geval).

St Maartenaren zijn hele vriendelijke mensen, dus ze geven graag voorrang. Meestal op een moment dat je dat als achterligger niet echt verwacht, waardoor je wederom je remmen kan testen op een noodstop. Gelukkig wordt er niet hard gereden en ben ik nog nooit bij iemand naar binnen gereden. Ook van richting veranderen gebeurt op de meest onlogische momenten, en zonder richting aan te geven. Inmiddels begin ik een beete te snappen waar mensen heen gaan, wanneer ze stoppen of doorrijden en wat de rol is van de politieagent die in de spits midden op de weg staat en alleen maar aangeeft dat je door moet rijden (terwijl iedereen om je heen stil staat omdat er ergens een schoolbus ingeladen of uitgeladen wordt).

Het verkeer loopt hier regelmatig vast, op een aantal plekken zijn rotondes, maar dat lijkt het probleem soms alleen maar te verergeren.

Gelukkig woon ik aan de goede kant van het eiland en reis ik van/naar mijn werk tegen de spits in; tenzij iedereen boodschappen wil doen en de parkeerplaats vastloopt.

Les 7

Leer banden verwisselen voor je naar st Maarten komt (of zorg voor aardige buurmannen/ collega’s / mensen die het wel kunnen)

Een lekke band hoort bij het rijden hier. Inmiddels heb ik er ook 2 gehad. De eerste keer is geheel onduidelijk waarom mijn band leeg was, de andere keer bleek er een onwijze spijker in te zitten. De wegen hier zijn niet zo mooi glad, regelmatig zitten er gaten in de weg die wel weer worden gevuld. Maar als het flink regent (ja, dat doet het hier ook) dan spoelt het vulsel weer weg en is het gat terug, of op een andere plek. Daarnaast zijn niet alle wegen geasfalteerd, en helaas heb ik geen 4-wheel drive, dus ook daarvan hebben de banden aardig wat te verduren.

Twee weken terug kwam ik ’s ochtends bij mijn auto en ik reed weg. Nouja, een halve meter vooruit en vroeg me af wat ik nu toch hoorde. Behalve de roepende buurjongen, bleek het mijn band te zijn zonder lucht. Dus wat nu, ik keek om me heen en er was niemand. De buurjongen was inmiddels vertrokken op zijn fiets. Terug naar mijn huis om na te denken, mijn collega’s te laten weten dat ik wat later kwam en toen bedacht ik dat het nog altijd een huurauto was, dus dat ik de eigenaar van de auto kon bellen. Helaas nam hij zijn telefoon niet op. Weer naar buiten, andere buurman aangesproken om te vragen of ik ergens in de buurt mijn banden kon oppompen (een paar dagen eerder had ik dezelfde band lek, toen op het werk. De band is toen opgepompt en ik ben naar een bandenboer gereden. Echter konden ze toen geen lek vinden en dus dacht ik misschien hetzelfde probleem, band die wat teveel van de velg is afgetikt tijdens het stuiteren door de gaten), maar niks in de buurt. Er staat hier wel een mooi luchtdruk apparaat op het parkeerterrein, maar niemand weet van wie die is en hoe dit is te bedienen, dus daar heb je niet zo veel aan. Een andere buurman vertelde me dat ik tire-fix moest halen, gewoon bij de chinees. Hij liep met me mee naar de winkel, liep direct naar het juiste schap, gaf mij het juiste spul en verdween. Nadat ik de bazin had gewekt en betaald had stond ik dus met een spuitbus vol chemische symbolen buiten. Goed schudden en gewoon in de band spuiten had de buurman nog gezegd, dus hoe moeilijk kon het zijn. Nadat ik een aantal pogingen nodig had om de spuitbus goed op het ventiel aan te sluiten en er meer schuim naast de band lag en aan mijn handen zat dan nog in de spuitbus zat, kwam een andere buurman eraan. Of ik misschien hulp nodig had. En dat ik beter mijn handen kon wassen, het goedje is niet zo goed voor je huid. Met schone handen en een rol keukenpapier stond ik even later te kijken hoe de tweede buurman de rest van de spuitbus keurig leeg spoot in mijn band, zonder te knoeien. Daarvoor had ik wel even de auto wat moeten verrijden, want het blijkt dat je het ventiel onderop moet hebben zitten, anders kan je het slangetje niet goed aansluiten.

Als een soort wonder kwam de band omhoog en leek er weer lucht in te zitten. Inmiddels had ik gezien dat er een behoorlijke spijker in de band zat, dus deze keer wel een echte lekke band. De buurman was ook nog zo vriendelijk om uit te leggen waar de dichts bijzijnde bandenboer was (blijkt dat ik er dagelijks langs rijdt, zonder dat ik ooit heb opgemerkt dat er onwijze stapels banden buiten staan), dus ik kon weer op pad.

Deze bandenboer was iets luier als de vorige en liet me heen en weer rijden en met mijn banden draaien, totdat hij bij de spijker kon. Spijker eruit, plug erin en dat was het dan. Een uurtje later dan gepland kon ik opweg naar mijn werk.