een jaar later

  Een jaar later alweer, wat gaat de tijd hard.

 Het is leuk om terug de verbazing van de eerste blogs terug te lezen en dan te ontdekken dat sommige dingen al helemaal gewoon zijn, terwijl andere dingen blijven verbazen of plotseling weer terug komen (zoals de muggen! En ik maar denken dat ik immuun voor ze was geworden. Maar het is nu regenseizoen en de muggenpopulatie is weer enorm toegenomen. Ik kan soms op de bank zitten met een compleet muggenkerkhof om me heen. Gelukkig heb ik nog mijn mooie racket, maar waarom heb ik nog steeds geen klamboe gekocht?!)

Ik mag inmiddels mezelf een st Maartenaar noemen, ik heb een locale ID en zelfs een paspoort waarin staat dat die uitgegeven is door de gouverneur van st Maarten. Dat was nog wel even een dingetje. Ik had in mijn hoofd dat mijn paspoort in november dit jaar zou verlopen. In augustus boekte in een ticket naar Nederland en kwam er achter dat mijn paspoort een maand eerder zou verlopen, precies 3 dagen nadat ik terug zou komen van vakantie. En een paspoort aanvragen gaat hier niet binnen 3 werkdagen, maar binnen 3-4 weken. Bovendien moet je een afspraak maken om een nieuw paspoort aan te vragen en dat duurt ook 2-3 weken. Uiteindelijk is het gelukt om een afspraak te maken vlak voor ik op vakantie ging en heb ik het bonnetje waarop stond dat ik het paspoort had aangevraagd maar meegenomen, je weet maar nooit wanneer ze moeilijk gaan doen. Maar behalve de dame aan de balie waar ik mijn digiD code ging ophalen, is het niemand opgevallen. Uiteindelijk duurde het nog een maand voor ik de tijd had om mijn paspoort ook daadwerkelijk op te halen.Dat gaat niet met een afspraak, dus dan heb ik wat meer tijd nodig om in de rij te staan. En service is hier nog een vrij onbekend woord, het idee van een avond- of weekend openstelling (of zelfs voor 9 uur of na 4 uur) is hier nog niet doorgedrongen. Laatst hoorde ik een hele enthousiaste radio commercial van een telecomprovider die een van zijn servicepunten op donderdag wel tot 6 uur ’s avonds open liet, als dat geen service is!

Een jaar betekent ook dat ik alle seizoenen heb meegemaakt. En hoewel ik nog steeds niet geloof dat het koud is in de winter, is het wel warmer in de zomer.

En gelukkig een zeer rustig orkaanseizoen. De eerste storm kondigde zich al in juni aan. Onmiddelijk steeg de spanning bij iedereen, en kwamen de verhalen over Irma naar boven. Ik vroeg aan mijn huisbaas wat ik moest doen en hij zei heel nuchter binnen blijven zitten en zorgen dat je voldoende eten in huis hebt dat je niet hoeft op te warmen (ik heb een electrisch fornuis). Dat was pas nuttig advies.

Naast alle flessen water, blikken bonen en vis liet mijn noodvoorraad pijnlijk zien dat ik nog niet zo ingeburgerd was; unox soep, ontbijtkoek, calve pindakaas en de Ruiter vlokken. Alles kan je hier krijgen. Het staat er bijna allemaal nog (op de vlokken na, wie kan die nou in de koelkast laten liggen zonder op te eten...)

Gelukkig werd de storm geen echte storm en ook de andere dreigende stormen zijn nooit tot serieuze orkanen uitgegroeid. Wel was de angst steeds voelbaar.

Het orkaanseizoen is nu ongeveer voorbij, maar t regenseizoen nog niet. Ik kan me niet herinneren van vorig jaar dat t zoveel en zo hard regende, maar misschien heb ik dat niet opgeslagen. Het regent hier in grote buien. Enerzijds is dat heel makkelijk, want dan wordt je dus nooit nat (je ziet en hoort ze aankomen dus kan je gaan schuilen, en je kan gewoon wachten tot de bui over is als je ergens heen moet. Niemand verwacht dat je door de regen komt). Anderzijds geeft het grote problemen op de straten omdat de afwatering niet zo goed is. Daarnaast zorgt de regen voor modderstromen vanaf de bergen.

Er wordt dan ook regelmatig gewaarschuwd voor overstromingen bij heftige regen en dan krijgen we t vriendelijke verzoek om niet de straat op te gaan.

Het verkeer is ook nog wel een plek waar de verbazing blijft. Ik rij elke dag heen en weer naar mijn werk, dus de weg kan ik wel dromen. En toch is er elke dag wel iets te doen.In principe zijn de verkeersregels heel overzichtelijk. Wettelijk heb je van rechts voorrang (behalve als de ander op een voorrangsweg rijdt, maar wat een voorrangsweg is, er staan in elk geval geen bordjes), in de praktijk heb je voorrang als je een grotere auto hebt of meer haast. De meeste mensen zijn vooral heel vriendelijk in het verkeer en laten iedereen voor. Wat ik het lastigste vindt is dat mensen wachten met invoegen tot ze zeker weten dat je stopt. Ook als er een grote afstand tussen mijn voorganger en mij is, en ik iets vaart minder om iemand te laten invoegen doen ze dat niet. Ze wachten tot ik het sein geef dat ze kunnen invoegen, met als gevolg dat ik dus moet remmen en de ander dan vriendelijk toeterend invoegt. Dus dan toeter ik maar vriendelijk terug.

Laatst stond de weg helemaal vast, was er een ongeluk gebeurd. Omdat er eigenlijk maar een rondweg rond het eiland gaat, staat gelijk het hele eiland stil. Dus t is altijd maar de vraag of een sluipdoor weg je op het goede punt langs de file brengt of niet. Bovendien is mijn sluipweg stijl over de berg in plaats van met de rondweg om de berg en dat vindt mijn auto een beetje lastig, dus meestal sluit ik maar aan in de file. Vaak is er een auto met pech, die dan niet even de berm in wordt geduwd zodat men er langs kan rijden, maar midden op de weg gerepareerd wordt. Deze keer was t iets spectaculairders. Er stond een bus op de weg,die op een taxi was gebotst (die daardoor dwars op de weg stond) en achter de bus (tegen de berg aan) stond een auto achterste voren. Geen idee wat daar was gebeurd. In de krant stond later dat de bestuurder van de auto onwel was geworden, maar hoe je dan daar terecht komt?

Dat je alles in t verkeer kan maken bleek wel op st Maartens day (11 november). Er wordt dan elk jaar een estafette hardloop wedstrijd gehouden rond het eiland en dit jaar deed ik daar ook aan mee. De route loopt min of meer over de rondweg van st Maarten. Dus terwijl ik de berg op zwoegde werd ik enthousiast toegetoeterd door iedereen die langs kwam rijden. Ook was het geen probleem als het supportteam met de auto naast je bleef rijden om aan te moedigen en dus zo als het verkeer tegen hielden. De relaxe houding en het geduld dat de meeste mensen hier hebben is toch wel een van de hele fijne dingen van st Maarten.

Het werk geeft ook nog wel de nodige uitdagingen. Zo wordt er momenteel een erg groot beroep gedaan op mijn taalvaardigheid. Drie keer in de week spreek is tussen 12.00 en 2.00 uur elk half uur een andere taal. Ik wissel tussen nederlands, engels, spaans en frans/haitiaans creools (de patiente spreekt creools en ik (een beetje) frans en als het goed is snappen we elkaar dan ongeveer. Het lijkt een beetje op de gelijkenis tussen Nederlands en Afrikaans. Voor basis dingen is dat prima, maar het is toch wat lastig uitleggen waarom het toch noodzakelijk is om met de aangedane arm te oefenen als het zoveel makkelijker gaat met de niet aangedane arm. Gelukkig biedt Google Translate in dit geval regelmatig uitkomst (hoewel ik dan nog niet zeker ben of het klopt).

Ander probleem is dat ik bijna geen spaans praat, op een enkel woordje na dat ik heb onthouden van mijn vorige spaanse patient. En dat ik nu dus vooral franse worden gebruik met een O er achter, want het frans is nu weer wat meer op de voorgrond gekomen.

Met grote regelmaat weet ik ook niet meer welke taal ik spreek. Sommige activiteiten, zoals het kayakken, gaan standaard in het engels. Ook als mijn Nederlandse collega iets aan mij vraagt over het paddelen.

Sommige woorden weet ik ook alleen in het Engels. Andere woorden weet ik juist niet in het Engels, maar als je dan de Nederlandse term gebruikt snappen de meeste mensen je ook wel. Het gevolg is dat je dan helemaal niet meer weet welke taal je spreekt. Regelmatig heb ik gesprekken die in het Nederlands beginnen en in het Engels eindigen, of andersom. Of dat mensen me vragend aankijken omdat ze me niet snappen. En dan blijkt dat ik Nederlands praat, in plaats van Engels.

Hopelijk wordt mijn Spaans ooit ook zo goed dat ik er niet meer over hoef na te denken.

De feestdagen komen er ook weer aan. Er wordt hier geen Sinterklaas gevierd, maar gelukkig verkopen ze wel pepernoten in de supermarkt!(naast de advent kalenders, chocolade kerstmannen, van die rood/wit gestreepte wandelstok lollies, enz). Het eiland maakt zich duidelijk wel op voor kerstmis. Sinds de dag na stMaartensday zijn er kerstliedjes te horen en de dag na Thanksgiving kwamen de kerstversieringen uit de kelder van de home en zijn een heel team van vrijwilligers op t werk bezig om het verpleeghuis in kerstsfeer te brengen.

Ik moet zeggen dat ik nog niet echt het gevoel heb dat het binnenkort kerstmis is. Ondanks de jingele bells en Dreaming of a white christmas op de radio, is een witte en koude kerst wel heel lastig voor te stellen bij 27+ graden. Maar wie weet hang ik wat belletjes aan mijn parasol, doe ik net of t zand sneeuw is, hang ik wat ballen in de palmboom en geniet ik op t strand van een lekkere warme kerst.