de laatste loodjes

3 januari 2017 - Musoma, Tanzania

Emmanuel probeert zijn handbike uit  Tijd is een raar iets, je denkt dat je er  genoeg van hebt en opeens is het op. En het lastige is dat ik hier de enige ben die er last van lijkt te hebben. Misschien heeft het te maken met alles wat ik nog wil doen voor ik vertrek. Vorige week was vanwege de feestdagen enzo natuurlijk een wat rare week en kon ik niet zoveel doen. Bovendien was er (weer) iets mis met de auto en dacht ik even een pakje op te halen op het postkantoor, maar dat leek toch meer een dagtaak te zijn.

Ten eerste bleek dat het pakje al een maand op me lag te wachten. Ik keek ondertussen al die weken ongeduldig op de track en trace pagina om steeds te zien dat het pakje nog  “in transit” was,  dus nog niet “aangekomen in het land van bestemming” of “afgeleverd bij geadresseerde”. Maar kennelijk kan het pakje toch aankomen in het land van bestemming en afgeleverd worden, zonder dat je het weet. Zal wel iets met computersystemen (en het ontbreken daarvan) te maken hebben. En er was keurig een briefje in de postbus gedaan, om te laten weten dat het pakje was aangekomen. Alleen was er de afgelopen weken ook niemand bij de postbus gaan kijken. Wat ik toch wat wonderlijk vindt voor een bedrijf, want post wordt hier niet aan huis gebracht. Gelukkig zaten er behalve mijn gele ophaalbriefje weinig andere belangrijke brieven bij (hoop ik).

Maar alleen een briefje was niet voldoende. Eigenlijk klopte de track en trace code nog heel goed, want het pakje was nog niet door de customs goedgekeurd.

Dus eerst moesten we met het gele papiertje naar de TRA, wat verderop in de straat. Na lang wachten in de verkeerde rij, moesten we een verdieping hoger zijn waar iemand na een diepe zucht opstond van zijn bureau en met ons mee ging naar het postkantoor.

Daar werden alle papieren bekeken en werd het pakje open gemaakt. Er werd mij niks gevraagd en ik hoopte dat ze met hun mes niks kapot maakte in het pakje.

Nadat bleek dat in het pakje hetzelfde zat als op de pakbon stond, kwamen er allemaal stempels en papieren tevoorschijn en kon het grote kwartetten beginnen. Met twee papieren stonden we na een tijdje weer buiten, terug naar de TRA. Ze gingen berekenen wat de invoerkosten waren. Na enige tijd wachten in een leeg kantoor, werd er toch maar iemand ergens vandaan gebeld en werd het rekenen geblazen.

Omdat in de papieren alleen in het engels stond wat er in het pakje zat, moesten we bij alles vertellen wat het was (pencils = kalamu, candy = pipi, enz. Het was in elk geval goed voor mijn swahili). Uiteindelijk kwam er een bedrag uit dat wel erg hoog was, na een hoop verontwaardiging en kabaal werd het bedrag toch maar een nulletje verlaagd en kregen we weer nieuwe papieren en stempels om mee naar de bank te nemen. Want om een of andere reden konden we niet ter plekke afrekenen. De acountant (die mee was om me te begeleiden in deze ingewikkelde expeditie), merkte op dat ik het makkelijker was als mensen mij geld zouden sturen, dat ik hier de spullen kon kopen. Het was wat lastig uit te leggen dat in het pakje dingen zaten die hier niet te koop waren, en dat ze juist daarom opgestuurd waren. En dat het erg leuk was om post te krijgen leek helemaal niet aan hem besteed (hij is ook degene die de post zou moeten ophalen voor Bethsaida).

De banken zijn een ramp hier. Hoewel het grote gebouwen zijn, met heel veel loketten moet je uren wachten. Belangrijkste oorzaak is dat er maar 1 iemand achter het loket zit en voor elke handeling bij 3 andere collega’s moet navragen wat er moet gebeuren of stempels moet halen. Als inkthandelaar kan je hier goed geld verdienen.

Met de stempels van de bank gingen we weer terug naar het postkantoor. Daar werden alle stempels gecontroleerd, moest ik nog “liggeld” betalen voor het pakje en kreeg ik op mijn kop dat ik veel te lang had gewacht met het ophalen van het pakketje. Ik hield wijselijk mijn mond en nadat mijn pakketje weer keurig was dichtgeknoopt mocht het toch eindelijk mee naar huis. Alles bij elkaar ben ik ruim 5 uur bezig geweest om t ook echt in handen te krijgen. Maar daarna heb ik thuis heerlijk genoten van al het lekkers (chocolade hagelslag op warm, vers gebakken brood, mmmmmm) en nog veel meer.

Na een bijzonder oud en nieuw weekend (met een kerkdienst, veel verschillende kerkkoren, lawaai en branden autobanden op straat), begon ik vol goede moed aan deze week. Ik had ‘m helemaal gepland (wat natuurlijk heel dom is hier, want niks gaat er volgens een planning dus kan je er ook maar beter geen maken, want dan valt het ook niet op dat het niet volgens planning gaat), en dacht maandag naar het lake victory disability centre (LVDC)  te gaan voor wat rolstoelen ed. Het begon ermee dat een van de ouders zondag naar Musa (de verpleegkundige die met me mee gaat) had gebeld met de vraag of ze dinsdag nog naar het LVDC gingen voor de handbike. Ik had de week ervoor afgesproken op maandag, maar kennelijk was die informatie niet goed bij hun aangekomen. Niet bij de familie en niet bij Musa. De vraag was dus nu of ik de rest ging verplaatsen of zonder deze ene jongen naar het LVDC. Gelukkig belde toen de manager van het LVDC dat hij voor een emergency naar Sirari was gegaan, dus hoefde ik ook niet naar het LVDC. Dus dan maar iedereen bellen dat we een dagje later gaan (inmiddels ben ik wel erg bedreven in het vragen van telefoonnummers, dat scheelt een hoop heen en weer rijden. Het is echter geen garantie dat de boodschap ook echt aankomt, want tijd is hier een rekbaar begrip).

Gelukkig vandaag dus wel naar het LVDC  kunnen gaan en de eerste (bijna klaar) rolstoel en handbike mogen uitproberen met de kinderen. Nog 6 te gaan in anderhalve week. Hoewel iedereen me hier verzekert dat ik het geld ook gewoon bij hun kan achterlaten, dan zorgen zij dat het allemaal goed komt. Om de een of andere reden klinkt dat niet zo geruststellend.

Dus dan maar iedereen steeds opjagen, de auto claimen ook als is het niet “mijn” dag en blijven roepen dat ik echt weg ben over 2 weken.

En dat terwijl ik het idee heb dat ik nu eindelijk een beetje begin te snappen hoe het land en de mensen werken, waar ik moet zijn voor mijn spullen en wat wel en niet werkt bij de patienten hier. Bij het LVDC vinden ze dat eigenlijk alle buitenlanders vooral training moeten geven en minder zelf aan de slag moeten zijn. Maar om goede training te geven heb je toch echt eerst meer inzicht nodig in het land waar je bent. En dat begint dus bij mij nu pas te komen. Mogelijk dat het in de toekomst tot een mooie samenwerking komt tussen Bethsaida en het LVDC. Bij die laatste willen ze graag Community Based Rehabilitation (CBR) opzetten en eigenlijk heeft Bethsaida dat netwerk al binnen de Home Based Care (HBC). Verschil is dat revalidatie in Bethsaida nog zeer minimaal is, de HBC richt zich meer op de medische en psycho-sociale kant. En hoewel de ideeen en plannen er zijn is de uitvoering nog een behoorlijke grote stap verder. Maar de eerste lijntjes zijn gelegd, dus wie weet wat de tijd zal brengen.

Voor mij is het nog even hard aanpoten. Volgende week komen mijn moeder en broertje naar Musoma om een handje te helpen (en vakantie te vieren) en dan is het echt (bijna) afgelopen.

Hopelijk zijn dan ook alle rolstoelen en andere hulpmiddelen (bijna) af en zijn alle raadseltjes van patienten opgelost. Dan kan ik ook met een gerust hart nog even genieten van de vakantie en de zon voor ik terug kom in het winterse Nederland.

Foto’s

5 Reacties

  1. Irma:
    3 januari 2017
    Wat leuk dat je moeder en je zusje nog komen! Mooie afsluiting dan voor je!!
    Nog veel succes met de laatste loodjes en geniet er ook nog even flink van
  2. Robbert de Quant:
    3 januari 2017
    Dag Lidwien, ik leef helemaal met je mee! Dat postkantoor ken ik van binnen en buiten. We hebben er in 2005 in alle hoeken en gaten gezocht naar een verhuisdoos met boeken en muziekbladen. Helaas ... ze zijn nooit aangekomen.

    En dan die laatste loodjes. Ik ben al blij als je er zonder ziekte of letsel en met een (toch?) tevreden gevoel naar huis terugkeert.

    Hartelijke groet, Robbert
  3. Irma:
    3 januari 2017
    Broertje bedoel ik :-)
  4. Linda Kop:
    3 januari 2017
    Topper ! Zo mooi wat je allemaal doet en echt bijzonder te lezen de ' snelheid' waar mee de dingen daar gaan. Heerlijk dat je mams en broer ( welke ?) naar je toe komen. Hoop dat ieder hiervan geniet en alsnog een heerlijk jaar toegewenst!
    X linda
  5. Erwin van Koppen:
    4 januari 2017
    Geweldig Lidwien wat je daar allemaal doet! Respect!
    Wie weet krijgt het allemaal ooit nog wel eens een vervolg....
    Veel plezier en succes nog met de laatste loodjes.

    groet Erwin