De eerste week

De eerste week zit er (bijna) op, dus tijd om de eerste indrukken eens neer te schrijven. Ik heb het idee dat ik beland ben in een wat vreemde combinatie van amerikaanse luxe en afrikaans bestuur. Om met die eerste te beginnen, het is natuurlijk logisch dat er een grote amerikaanse invloed is ivm alle toeristen die hier normaal gesproken rondlopen. Maar er is nu geen amerikaanse toerist te zien. Wel rijdt iedereen hier met de auto naar alles (logisch want fietsen is veel te warm, bovendien is het erg heuvelachtig en is fietsen vrij gevaarlijk omdat de auto’s geen rekening met je houden en hoe krijg je anders je 20 lbs zak koekjes thuis), er zijn grote supermarkten, met grote parkeerplaatsen en hele dikke mensen. Echt dik, de mensen hebben hier zowiezo al de neiging tot een wat volumeuzer achterwerk, maar soms.... Ben ik toch weer blij dat ik mijn eigen auto heb en niet naast ze in de bus hoef te zitten. Een deel van die mensen zie ik regelmatig ’s ochtends of ’s avonds (als het iets minder heet is) langs mijn balkon lopen. Lichaamsbeweging is goed en daarom lopen ze een aantal keer de straat op en neer. De straat is iets oplopend, dus er moet wel wat moeite gedaan worden, maar het tempo en gehouwehoer verraadt dat de hartslag niet echt omhoog gaat bij dit wandelen. Een enkeling doet het joggend, maar dan in slakkentempo. Ik woon op dit moment in het gastenappartement van mijn werk, in een nette buurt. Er is hier relatief weinig merkbaar van de storm. Soms hapert de electriciteit wat (waarna direct de generator aangaat, dus merk je het alleen als je naar buiten kijkt en ziet dat de straatverlichting niet aan is) en de tv en airco doen het niet echt lekker. Maar verder ziet het er vrij normaal uit. Voor veel mensen is dat wel anders. Delen van het eiland zitten nog zonder stroom en zonder water, en veel van de mensen bij wie alles is weggewaaid hebben nog geen idee hoe hun toekomst is. Veel mensen hebben het land verlaten en het is niet duidelijk of die terugkomen. En natuurlijk zijn dit niet de mensen die niks meer hebben, maar de europeanen/amerikanen/rijke st maartenaren die kunnen uitwijken naar het buitenland. De overheid is nog helemaal niet op orde. Behalve dat de regering is afgezet en men dus in januari naar de stembus moet (terwijl het stemlokaal niet meer bestaat, veel mensen niet in hun eigen huis wonen en het veel geld kost), is de ambtelijke organisatie ook nog niet op gang. Wat dat betreft is het net Afrika. Zo ging ik me inschrijven bij de immigration (voor de trouwe volgers, hier gaan we weer.....). Ik had vooraf een lijstje gekregen met papieren die ik nodig had, anders zou ik het niet eens tot de balie redden. Dus met een dikke stapel kopieen (ik moest oa alle pagina’s van mijn paspoort kopieren, wist je dat dat er 34 pagina’s zijn?) kwam ik het kantoor binnen. Daar was het lekker rustig en voor ik mijn laatste gegevens had ingevuld op nog een formulier, was ik al aan de beurt. Zonder al te veel aandacht te besteden aan al die papieren kwam er een bonnetje bij, nietje erdoor en ik stond weer buiten met mijn stapel papieren. Of ik met het bonnetje even wilde gaan afrekenen bij de receiver office. Dus ik terug naar mijn auto, om 10 minuten later aan te komen bij het new goverment building. Daar bleek ik niet de enige te zijn die wat moest betalen aan de receiver officer. Iedereen die iets moest betalen stond in die rij. Vooral veel mensen die hun auto opnieuw hadden laten keuren, maar ook werden er kinderen aangegeven, verkeersboetes en ik weet niet wat allemaal moest er worden betaald. Automatische incasso, acceptgiro’s of internetbankieren kenen ze hier niet zo. De rij begon buiten en met een duidelijke bewaker voor de deur bleef iedereen netjes staan. Na ruim een uur was ik zoveel opgeschoven dat ik naar binnen mocht, daar was de airco aan en waren er stoeltjes om op te zitten. We schoven steeds een stoeltje op. Het is eigenlijk heel gezellig met z’n allen zo in de rij, je maakt een praatje, doet aan lichaamsbeweging (bij het opstaan van het stoeltje) en als er iemand probeert voor te dringen, komt de hele rij in opstand De, door het rumour aangetrokken bewaker sust de boel, stuurt de voordringer terug naar het einde van de rij en iedereen moppert nog even met elkaar dat mensen toch geen manieren hebben. Goed voor de gemeensschapszin. Ook werd er wel gemopperd over de trage gang van zaken. De meeste overheidsinstanties zijn maar een paar uur per dag open, en dan niet met een volledig bezette balie, dus alles duurt heel lang. Zeker als een van de twee medewerkers dan ook nog graag wat tijd wil om te lunchen en geen vervangende collega heeft. Gelukkig was ik na 2 uur wachten aan de beurt en werd me gevraagd wat mijn taxnummer was. ?????? niemand heeft me iets gezegd van een taxnummer. Zonder taxnummer kon ik niet betalen en natuurlijk kon ik bij haar geen taxnummer aanvragen, daarvoor moest ik naar de belastingdienst. En dan kon ik morgen terug komen om te betalen, als ik het dan vriendelijk vroeg mocht ik vast wel even voor..... Dus ik weer op weg met mijn auto naar de belastingdienst. Daar was het gelukkig niet druk. Of ik even een papiertje wilde invullen, een kopie van mijn paspoort en een bewijs van waar ik woon en of ik wilde opschieten, want over een half uur waren ze gesloten. Ik probeerde uit te leggen dat ik nog nergens woon en dus dat bewijs niet kon leveren, waarop het antwoord was dat ik dan daar maar een bewijs van moest inleveren. Hoe dat er dan uit ziet, kon ze me ook niet vertellen. Onverrichter zaken kwam ik weer terug bij Mirjam, de P en O adviseur. Zij wist niks van een taxnummer en wilde wel een briefje typen dat ik hier tijdelijk verbleef, maar of dat voldoende was. Later hoorde ik van een collega dat die tegen hetzelfde aan was gelopen. Gelukkig zijn ze hier niet zo streng bij de immigration en mag ik een half jaar hier zijn zonder me in te schrijven, dus wacht ik nu maar even tot ik een eigen plekje heb. En dan neem ik dan nog wel een dagje vrij om me in te schrijven. Ik moet toch ook nog een bankrekening openen (wat ik nog niet gedaan heb vanwege de belachelijk lange rijen voor de bank van mensen die contant geld gaan opnemen, maar waar je als je pech hebt ook maar in moet staan als je een rekening wil openen, terwijl dat een hele andere balie is) Dus terwijl er organisatorisch nog niet zoveel geregeld is, ben ik wel lekker aan het werk. Het is nog een beetje uitzoeken hoe het allemaal werkt en wat er wel en niet is. Zo weet ik nu dat de planning meer een soort richtlijn is waarbij het al heel wat is als de patienten komen op de dag dat ze ingepland zijn, het handig was geweest als ik de afgelopen maanden Spaans had geleerd (hoe behandel je een ernstig cognitief aangedane man die alleen Spaans spreekt en zijn vrouw meeneneemt voor het engels, maar die ook vooral ja en nee kan zeggen in het engels en haar echtgenoot vooral heel hard uitlacht) en ook hier de ICT de zaken slecht geregeld heeft. Gelukkig heb ik aardige collega’s die me goed op weg helpen. Ik zie vooral veel (poli)klinische revalidanten (met name CVA en amputatie, maar ook bijv een dwarlaesie patient). Daarnaast is het rolstoel werk in het bijbehorende verzorgings en verpleeghuis, vooral omdat de verzorging niet zo goed weet hoe ze met rolstoelen om moeten gaan en ik bijv op zoek moet naar de eigenaar van de kussenhoes die schoon uit de was komt zonder naam, omdat de verpleging de patient doodleuk in de stoel zet zonder kussenhoes en dit niet eens opmerkt. Op het terrein is ook nog een instelling voor verstandelijk gehandicapten, deels dagopvang en deels wonen. De vorige ergo heeft hier weinig gedaan, maar de wens is wel om dat weer op te pakken. Dus dat is nog een hele nieuwe doelgroep waar ik me in moet gaan verdiepen. De weekenden moeten ook nog een beetje vorm krijgen. Afgelopen zaterdag heb ik het eiland rond gereden. Waarbij vooral opvalt dat het in Franse deel een veel grotere rotzooi is dan op het Nederlandse deel. Er ligt nog veel meer puin langs de weg en er liggen ook nog veel meer gebouwen in puin. Dat laatste zie je ook wel aan de Nederlandse kant, maar dan is de meeste rotzooi er om heen wel al weg. In de haven van Philipsburg zie je nog wel veel boten op hun kant of die gezonken zijn. Zondag was mijn eerste beachdag, het blijft tenslotte een tropisch eiland. Mijn collega’s hadden me een strandtent aangeraden, een van de weinige die al open is. Het bleek vooral een expat verzamelplaats te zijn, niks mis mee maar het had ook Bloemendaal kunnen zijn. Op het stand kwam ik nog Harry tegen (gepland, zoveel mensen ken ik hier dan toch ook niet om iemand tegen te komen). Hij is kinderarts en is voor 2 weken hier. Hij was hier al eerder geweest en kon dus wat insight information geven (st Maartenaren hebben t niet zo op Nederland, je kan hier best fietsen, probeer niet te veel te veranderen in de eerste maand dat je aan het werk bent (wat dan best wel weer lastig is, want ik word op het werk steeds gevraagd om dingen aan te pakken, mee te denken over vanalles en de verpleging duidelijk te maken dat het anders moet en bij voorkeur dat ik gisteren al het antwoord had)) Na de bitterballen zijn we verkast naar de andere kant van de baai om een hapje te eten. Dat was nog bijna niet doorgegaan omdat mijn auto niet wilde starten, maar na wat gerommel aan de accu, deed ie het toch weer. Nu weet ik wel dat de meeste mensen hier geen startkabels in hun auto hebben liggen en dat je de auto’s ook niet kan aanduwen omdat het allemaal automaten zijn. Maar dat ze het wel allemaal erg vervelend voor je vinden dat het niet lukt en met je aan de praat blijven, zodat je niet aan andere mensen kan vragen of die wel startkabels hebben. Komende week ga ik op zoek naar een eigen appartementje, hoop ik een bankrekening te kunnen openen en ga ik mijn eerste st Maarten-dag meemaken. De vlaggetjes en balonnen hangen al op het werk, het happy hour is met een uurtje verlengd, dus het wordt vast een mooi feestje.