wegwerkzaamheden

Woensdag reed ik na een lange saaie dag wachten op de auto die eerst naar de garage moest en vast op tijd terug was om mij mee te nemen naar de patienten (niet dus), terug naar huis op mijn pikipiki. Hadden ze opeens de weg vol zand gestoord. Op zich is dit iets positiefs, want nu waren alle gaten wat opgevuld en kon ik gewoon de weg volgen ipv door de berm het minst hobbelige stuk uit te zoeken. De mulheid van het zand viel hierbij in het niets. Ben benieuwd of ze nog meer gaan doen of hierbij laten. Wat betekent dat een flinke regenbui genoeg is om terug in de oude situatie te komen.

Volgens mij heeft de Tanzaniaanse minister van wegenbouw nog ergens een potje geld gevonden of heeft iemand bedacht dat het leuk is dat ik nog nieuwe routes leer in Musoma, want ongeveer alle wegen tussen mijnhuis en Bethsaida worden opgeknapt.

Over het algemeen gaan de werkzaamheden aan de weg hier in fases heb ik gehoord. Als er weer wat geld is, wordt de volgende stap gedaan. Zo stonden er toen ik hier voor het eerst aankwam grote bulten zand en grind langs de weg vanuit de stad naar Bukanka (waar ik woon). Tot op zekere dag die hopen zand en grind plat waren en over de weg waren uitgereden. Voor enkele weken kon ik vrij rustig over de weg rijden, alleen oppassend voor de verkeersdrempels. Want om de een of andere reden bouwt men verkeersdrempels (echte officiele van asfalt of minder officiele van zand) zodra de weg een beetje comfortabel vlak is. Ik denk dat ze het gehobbel anders te erg missen.

En er was een kleine wegomlegging, je moest door de berm omdat ze pijpen in de weg aan het leggen waren.

Totdat er opeens serieuzere wegomleggingen waren. Met bordjes, stenen, grote vrachtwagens dwars op de weg en een heel smal bermweggetje naast een wat diepere afgrond. Het asfalteren ging beginnen. Gelukkig kon ik gewoon de andere mensen volgen en had ik de omleidingsroute snel te pakken (er staan geen bordjes om de juiste weg te wijzen en de omleidingsroute is nogal slecht begaanbaar. Ik vroeg me de eerste paar keer af of ik uberhaupt wel over een weg reed of gewoon dwars overal doorheen. Maar als er maar genoeg gereden wordt, is er vanzelf een spoor en dat wordt dan ook vanzelf wel een weg).

Inmiddels is de weg grotendeels geasfalteerd, maar mogen we er nog steeds niet overheen rijden. Tenminste, ze doen hun best om dat te verhinderen met grote stenen en hopen zand. Maar een brommertje kan er makkelijk tussen door, en het rijdt wel comfortabeler dan op de zandweg naast de weg.

Een ander deel van mijn route werd ook al onderhanden genomen. Ook daar lagen opeens grote bulten met zand op de weg, het alternatief werd het schoolplein dat naast de weg lag. Gelukkig waren ze twee dagen later al bezig met het platwalsen van de weg en nu kan je er weer lekker overheen zoeven. En blijkt dat ik de onmogelijke bult die ik weken heb genomen omdat dat de route was die ik ken helemaal niet de doorgaande route is. Als ik gewoon een stukje rechtdoor rij, kan ik met een soepele bocht op dezelfde weg komen, zonder steile helling en stenen.

Wegen zijn hier een wat vaag begrip. Over het algemeen zijn de doorgaande wegen wel duidelijk en breed. Maar bij een goede regenbui of teveel zware vrachtwagens worden de gaten steeds dieper en de weg steeds breder. Want in plaats van door de kuilen te rijden, kan je beter door de berm rijden. En daar onstaat dan vanzelf een nieuw stukje weg.

De kleinere wegen zijn vaak niet meer dan een spoor zonder gras.

En verder rij je gewoon zo ver als  je kan, totdat je ongeveer voor de deur staat, of met de auto op het erf.

De weg kan ook gewoon over het schoolplein gaan, of over het voetbalveld (behalve als er een wedstrijd is, dan wordt je vriendelijk verzocht om het veld heen te rijden).

Ik vind het jammer dat ik niet een GoPro oid heb meegenomen, dan zou ik mijn route naar Bethsaida kunnen filmen. Hoewel het beeld waarschijnlijk erg beweeglijk is, want ik vergis me nog wel eens in de diepte van een kuil. En als ik soepel om de hobbels heen rijdt steekt er altijd wel een eend, geit of kind over, waardoor ik alsnog in de remmen moet.

 De organisatie van mijn werkzaamheden voor ik weg ga geeft ook nog wat kopzorgen.  Met nog maar 3,5 week te gaan heb ik nog veel dingen te doen. En dankzij een zeer gulle gift van mijn collega’s nog veel meer. Het gaat dan voornamelijk om de aanschaf van rolstoelen ed. Wat door de feestdagen extra wordt bemoeilijkt, want iedereen heeft vrij.

De aanschaf van hulpmiddelen is hier net zo ingewikkeld als in Nederland. Het enige voordeel hier is dat ik degene ben die beslist wat er nodig is. Elke rolstoel (of handbike of kruk) is maatwerk. Maar dat betekent wel dat er veel mensen bij betrokken zijn en er dus een heel duidelijk plan moet liggen als je iets wil dat afwijkt van de standaard. Ook is het werk hierarchisch verdeeld. Dus kan ik niet met de man van de werkplaats overleggen om toch een iets schuinere zitting te maken. Dat moet met de ontwerper, en die is natuurlijk dan weer net niet aanwezig. En omdat de werkplaats ver van Bethsaida ligt, en we alle patienten steeds ophalen van thuis is het een hele onderneming. Vanaf volgende week zijn er ook rolstoelen klaar, dus dan moeten we helemaal gaan passen en meten om iedereen en alle spullen mee te krijgen. Logistiek dus een heel geplan (en daar zijn ze hier al zo slecht in).

Tot slot nog een raadseltje voor de kerstdagen.

Ik heb een jongen gezien van 6 jaar die zijn rechter elleboog beperkt kan buigen en de linker helemaal niet. Ook niet passief. Ook is er geen pro/supinatie van de pols mogelijk, heeft hij moeite om een dichte vuist te maken. De kracht in beide schouders is beperkt, kan zijn armen niet recht voor zich uitgestrekt houden (hij kan zijn armen wel optillen, maar niet vasthouden). Als hij zijn armen helemaal omhoog steekt, buigt hij erg mee in de wervelkolom. De schouderbladen zijn erg duidelijk afgetekend op de rug, zijn beide armen zijn erg dun (atrofie van de spieren). Het probleem is er al vanaf de geboorte, er lijkt een familiaire component te zijn. De opa van dit jongetje had ook problemen met zijn armen (onduidelijk wat dan precies), maar vader weigert het verband te zien.

De jongen is in het verleden wel naar het ziekenhuis geweest en heeft toen het advies gekregen om in een ander ziekenhuis verder onderzoek te laten doen en te gaan zwemmen. Dit heeft hij allebei niet gedaan.

De beperkingen zijn in het aankleden, eten, enz. Hij gaat nog niet naar school (dat begint hier pas bij 7 jaar), maar dat zal wel problemen geven bij het schrijven ed.

Iets vastpakken gaat in palmair flexie, waarbij hij vooral zijn wijsvinger gebruikt om het voorwerp te klemmen. Dit doet hij met rechts.

Eten met een lepel gaat als er niet teveel op de lepel ligt. Als hij wat mijn zijn vingers eet (bijv ugali, het standaard eten hier. Dit is een soort puree van maismeel, waar balletjes van worden gedraaid), dan steunt hij met zijn rechterarm op de linkerarm, anders krijgt hij zijn hand niet naar zijn mond.

Dinsdag ga ik foto’s laten maken van zijn ellebogen en schouders om te zien of het uberhaupt goed aangelegd is en of er mogelijkheden zijn om dit te verbeteren.

Goede ideeen zijn welkom (ook als je een manier weet om met gestrekte ellebogen en beperkte handfunctie een t-shirt aan te trekken)

Furaha ya Krismasi na furaha ya mwaka mpya