Dipje

En dan was daar toch even een dipmomentje. 

Alleen in Musoma bleek toch wel weer even wennen en er waren nog veel dingen die ik niet alleen had gedaan, zoals boodschappen doen (niet gewoon een supermarkt waar je alles kan kopen, maar voor elk soort boodschap een andere winkel of de markt, in wat voor winkel koop je schoonmaakmiddel (ik weet nu in de winkels waar ze ook plastic teilen, plastic stoelen en andere plastic dingen verkopen, logisch toch?), geen auto tot mijn beschikking (het is prima om fleswater te drinken, maar hoe krijg ik al die dozen flessen achter op m’n pikipiki mee naar huis), geen water uit de kraan (dat moet opgepompt worden uit het meer, maar dat was er bij ingeschoten), internettegoed op, de solar die het niet doet ( behalve “gewone”  electriciteit beschikt het huis ook over zonnecellen, die de energievoorziening over kunnen nemen als er niet geleverd wordt via het net. De solar heeft een beperkte capaciteit, maar voldoende voor de koelkast en wat lampen. Wat erg prettig is, want meestal valt de electriciteit uit als het donker wordt. En ik kwam er achter dat er geen lucifers in huis waren, terwijl het fornuis een electrische ontsteking heeft) en al die mensen die maar in mijn tuin zitten om hun telefoon op te laden. Daarnaast kreeg ik verdrietig nieuws uit Nederland, dat m’n tante was overleden. Alles bij elkaar toch genoeg om even goed chagerijnig te zijn en me af te vragen waar ik aan was begonnen.

Bovenal kon ik in Bethsaida niet doen waar ik voor gekomen was. Het gaat financieel niet goed met het healthcentre, waardoor er veel spanning is en er veel vergaderd moet worden. Hierdoor is of de auto niet beschikbaar of niemand om met mij mee te gaan op huisbezoek, wat erg frustrerend is. Ik heb mijn patienten nu al drie weken niet gezien en mensen komen zelfs naar Bethsaida om te vragen wanneer ik kom. Helaas doen ze dat dan aan het einde van de dag, als ik al naar huis ben.

Voor morgen (vrijdag)heeft de health secretary beloofd dat ik vanaf 10 uur de auto kan gebruiken, dus nu maar duimen dat dit ook echt zo is*.

Met tijd genoeg, zonder werk, las ik een boek over een nederlandse arts in Congo en dat heeft me geholpen de knop weer om te draaien en te genieten van de bijzondere dingen in plaats van ze lastig te vinden.  Het is toch eigenlijk heel bijzonder om met m’n brommertje door Musoma te tuffen en het is ook best aardig van al die mensen die mij gezelschap willen houden omdat ze denken dat ik zo alleen ben en dat het doen van boodschappen een dagtaak op zich is, dat zal ook wel wennen. Of anders eet ik nog drie maanden hutspot (of weet iemand nog een beter recept met aardappel, wortel en ui?)  en tomaten, die kan ik makkelijk kopen onderweg van/naar Bethsaida. En al die mensen op mijn veranda laten zich makkelijk wegsturen als ik dat vraag, behalve als het regent, dan wachten ze liever tot het droog is.

Ondertussen leer ik Swahili van Lydia, een meisje van 12 dat hier opgenomen is na haar operatie in Shirati aan een scheef been. Het idee van een korte ligduur kennen ze hier niet. Vooral ook omdat het meer risico is om de kinderen naar huis te sturen, waar er geen toezicht meer is en een groot infectiegevaar, dan ze de hele dag hier in een bed te laten liggen en zich dood te vervelen.  Gelukkig kunnen mijn “ wat en hoe” in het Swahili, snoepjes en balonnen wat afleiding geven.  Een reden om de kinderen hier te houden is dat het ook geld oplevert.

De zorg die ze hier krijgen is minimaal. De kinderen (2,5 , 3 en 12 jaar) worden deels geholpen met de dagelijkse verzorging, maar de ouders zijn de hele dag aanwezig om op de kinderen te letten en te zorgen voor eten en drinken.  Voor de ouders is dit lastig, omdat ze hier naar toe moeten komen en zowel voor hier als voor thuis eten moeten bereiden . Hoewel de opname zelf dus gratis is, kost het de ouders wel geld.

Om die reden hebben de ouders ook gevraagd of ze niet naar huis mochten, terwijl de arts juist het liefst zou zien dat ze hier blijven tot de controleafspraak na 4 weken (waarschijnlijk wordt dan het gips verwijderd).

Het compromis is nu geworden dat ze naar huis gaan  (na 2 weken) en dat ik regelmatig bij ze thuis langs kom om te zien of alles goed gaat. De ouders zijn heel dankbaar voor de operatie en hebben me uitgenodigd om bij ze te komen eten. Kreeg gisteren bij het naar huis brengen van een van de kinderen een suikerriet kado,  dat is toch leuk. Ik hem ‘m maar wel eerst in stukjes gehakt voordat ik ‘m mee naar huis heb genomen, ben denk ik nog niet bedreven genoeg op m’n pikipiki  om met een stok van een meter achterop te rijden. Hoewel na de doos met waterflessen voel ik me toch al best aardig een Tanzaniaan.

*het is ongeveer gelukt om vandaag met de auto op pad te gaan. De auto zou om tien uur terug zijn, dat werd half 11 en toen was net Musa (de verpleegkundige die met me mee zou gaan) op pauze. Dus uiteindelijk vertrokken we nog een half uur later. En een klein detail was dat de auto om half 1 weer terug moest zijn, want er moest iemand naar Mwanza voor belangrijke zaken.

Maar volgende week gaat het vast lukken volgens de health secretary....

Dus nu maar een vroeg weekend en genieten van de zon. Ik heb met een van de dokters overlegd dat ik preventief medicatie kan innemen tegen Bilharzia, waardoor ik kan gaan zwemmen in het meer.  Hoewel ik het een wat enge gedachte vind dat er wormpjes via je huid naar binnen komen, is het wel fijn om wat meer actiefs te kunnen doen.  Ik had voor mezelf al een klein trainingsschema gemaakt met wat oefeningen vanuit de bootcamp, maar het is toch lastig om daar elke keer de motivatie voor te vinden. En hoewel een patient laatst goedkeurend knikte en opmerkte dat ik al wat afrikaanse vormen begon te krijgen, is dat toch niet echt wat ik wil.

Hakuna Matata