De tweede helft

Allereerst veel dank voor alle lieve en opbeurende berichtjes. Het is fijn om te merken dat er zoveel mensen meeleven en meelezen. En uit jullie positieve opmerkingen blijkt dat ik altijd nog schrijver kan worden, als het therapeut zijn me te erg gaat tegenstaan.

Ook dank voor de recepten, die ga ik zeker uitproberen. Eten blijft nog altijd wel een gedoe, maar dat was in Nederland eigenlijk ook al zo. Met enige regelmaat rende ik ’s avonds om vijf voor tien nog even naar de winkel om eten te halen. Dat gaat nu wat lastiger. Er zijn hier in Bukanka wel wat winkeltjes, maar die verkopen vooral snoepjes, soda’s en telefoonkaarten (erg belangrijk en handig!). Ook is er een kraampje waar je uien en tomaten kan kopen, maar ik denk niet dat die er nog zijn om 10 uur ’s avonds. De eerste echte winkels zijn zo’n 6-7 km verderop richting de stad, over een onverharde en onverlichte weg. Niet echt handig om even snel naar toe te gaan. Het komt er dus op neer dat ik op weg naar huis langs de markt moet en eventuele andere winkels. Ik probeer wel een voorraadje aan te leggen, maar als het lekker dingen zijn is het vaak binnen een dag op en fruit bederft wel makkelijk hier. Ook moet ik er even aan wennen dat sommige dingen ook door anderen opgegeten worden, zonder dat ik dat weet (wist). Zo eet Happines mee met m’n brood, koekjes, thee en suiker. Daar staat dan wel tegenover dat ze soms ook iets voor mij klaarmaakt. Zoete aardappel is mijn nieuwe favoriet (gekookt met wat zout, smaakt dan een beetje als gepofte kastanje) Met enige regelmaat komt er ook een mannetje langs bij Bethsaida met groente of fruit. Zo heb ik laatst okra’s en aubergines gekocht. Op die eerste moet ik nog even oefenen met koken, wordt nu een wat slijmerig geheel.

Op het werk is het ook weer wat positiever. Na een niet geheel geplande ontploffing van mijn kant in het kantoor van de health secretary, zijn er duidelijke afspraken over de dagen dat ik over de auto kan beschikken en wie de benzine betaald. En de actie heeft ook tot effect dat iedereen opeens heel aardig voor me is en er niemand meer is komen vragen om geld.

Gisteren ben ik op bezoek geweest in het Lake Victoria Disability Centre (lakevictoriadisabilitycentre.org). Ik dacht dat ik bij een kleine orthopedische werkplaats ging kijken, maar het blijkt een enorm bedrijf. Ze hebben er een hout- en metaalwerkplaats om krukken, rolstoelen, handbikes en andere hulpmiddelen te maken. Daarnaast start er volgende week een prothesemaker. Verder leiden ze community healthworkers op, met speciale aandacht voor gehandicapten en doven en is er een school voor verstandelijk beperkte kinderen. Het is grappig om te zien dat Musa (de verpleegkundige) en Mukongoki (de chauffeur, er is er maar een maar volgens mij schrijf ik zijn naam elke keer anders) niet zo gewend zijn om gehandicapten te zien. We werden heel enthousiast begroet door een klas vol downies en ze wisten niet waar ze moesten kijken. Ook fluisterde ze heel zachtjes of ik die dwerg had gezien die in de metal workshop aan het werk was.

De directeur is een hele enthousiaste tanzaniaan, die helemaal opveerde toen ik zei dat ik uit Nederland kom. Hij had bij andere projecten jarenlang samengewerkt met een nederlandse kinderfysiotherapeut en was ook een aantal keer in Nederland geweest.

Het is een mooi project, waar ik zeker gebruik van zal maken. Ik heb een aantal patienten die een rolstoel of handbike goed kunnen gebruiken. Moet alleen nog even voldoende financieele middelen vinden. Voor €175,- heb je al een handaangedreven tricycle of op maat gemaakte rolstoel. Dus mocht je nog een leuk kerstproject zoeken, laat het maar weten.

Ook bijzonder was afgelopen week dat ik opeens een whatsapp-je kreeg van Sabine. Ik heb samen met haar de opleiding in Belgie gedaan. Ze blijkt nu, samen met Veerle ook van de opleiding, in Burundi te zitten. Dat is hier eigenlijk om de hoek. Dus wie weet dat ik nog een nieuwe vakantiebestemming rond de kerst heb. Om de hoek is in deze wel een wat rekbaar begrip, want hoewel het aantal kilometers niet zo groot is, is de reistijd wel erg lang. Je bent waarschijnlijk sneller vanuit Nederland in Burundi dan vanuit Musoma.

Donderdag ga ik naar Shirati met de geopereerde kinderen voor controle. Ik hoop dat het gips er dan af mag, zodat ze kunnen starten met lopen. Ook wil ik daar even met de fysiotherapeut sparren over een aantal patienten en ik wil kijken of ik ook daar nog een weekje (of langer) kan meelopen en nog weer nieuwe ideeen op kan doen.

Al met al weer een hoop positieve ervaringen en nieuwe ideeen voor de tweede helft van mijn verblijf hier.