planning

Ik heb altijd gedacht dat ik heel plezierig kan werken zonder planning, beetje flexibiliteit kan ik altijd wel opbrengen. Maar hier in Tanzania ben ik er achter gekomen dat er grenzen zitten aan hoe flexibel ik kan zijn.
Elke ochtend is het weer een verrassing wie er is, of de auto voor de huisbezoeken beschikbaar is en of er toch niet nog iemand anders gezien moet worden dan ik dacht. Ook is er niemand die aangeeft wanneer ik verwacht wordt. Als ik vraag wat een handige tijd is om te beginnen voor mij, dan zeggen ze “kijk maar”. En als ik dan maar kijk ben ik of te vroeg (want nog allemaal werkbesprekingen, ritjes met de auto die gemaakt moeten worden, patienten die verzorgd moeten worden) of te laat (te weinig tijd om nog op huisbezoek te gaan, want iedereen gaat hier om 2 uur naar huis, de auto is iemand ophalen/brengen, heeft degene die met mij mee op huisbezoek zou gaan al andere taken gekregen).
Als ik dan op huisbezoek ga, is het altijd ook een verrassing of de patient er is. Want omdat er niet gepland wordt, ga ik de ene keer op maandag en een week later op woensdag, soms ’s ochtends en soms ’s middags. En mijn opmerking over dat kinderen naar school zijn of ouderen aan het werk, lijken geen reden te zijn om niet te gaan, dan wachten we toch gewoon even....
Afgelopen week was hier een groep van donoren van Wereldwerk, dan merk je wat je al hebt aangepast. Hun vliegtuig naar Musoma moest omkeren vanwege een technisch mankement. Uiteindelijk kwamen ze 2 dagen later aan in Musoma, met veel gedoe met bagage enzo. Hierdoor werd ook heel hun programma omgegooid. Ze zouden onder andere met mij mee gaan op huisbezoek, maar dat werd toen dus een dag later, maar dat was pas duidelijk op de dag zelf. Dus nog wel de patienten gezegd dat we niet vrijdag kwamen (dat betekent langs rijden, want ze hebben geen telefoon) , zonder te kunnen zeggen of de groep uberhaupt wel zou komen. Maar de volgende dag was het geen probleem om bij de mensen gewoon op de stoep te staan met een grote witte groep buitenlanders. Ze hebben een wat ander idee over afspraken, privacy enzo als wij.
Het is wel bijzonder om te zien hoe onder de indruk zo’n groep is van wat ze zien. Ik probeer vooral te kijken naar welke mensen ik kan helpen en niet teveel naar het zieligheidsgehalte van de patient. Maar voor donoren geldt het zieligheidsgehalte juist heel erg. Daardoor is er nog een planning op de schop gegaan en kregen we vandaag te horen dat er 3 kinderen aanstaande maandag geopereerd kunnen worden aan hun benen in Chirati (betaald door een gulle gift van iemand die niet mee was op de donorreis, maar wel uit de doopsgezinde gemeente komt). Zo’n 2 uur rijden verder op. Aan oa mij de schone taak om de kinderen te selecteren en hun ouders hiervan op de hoogte te stellen. De bedoeling was in eerste instantie dat ik met ze mee zou gaan, maar ik heb net die week vrij. Dus dat is een beetje jammer, maarja nu is de orthopedisch chirurg uit Dar es Salaam er en over een week niet meer.

Ik ben vanaf deze week ook echt alleen in Bukanka (de wijk waar het huis van Robbert en Els staat). Nouja alleen, elke ochtend komt Happines de schoonmaakster en er loopt een tuinman rond, moeten er telefoons en laptops opgeladen worden dus het is een drukte van belang.
Ik probeer op m’n pikipiki de weg te vinden en te snappen waarom dat stomme ding weer niet start of doorrijdt (blijkt dat je af en toe met tanken......). Het geeft aardig wat bekijks als ik op m’m brommertje voorbij tuf. En als er iets is, staan er gelijk 5 echte pikipiki-chauffeurs om me heen om te helpen. Dus dat is wel erg aardig en handig als je dan achterop kan om benzine te halen.
Er is ook nog elke ochtend een heel uitzwaaicommitee, omdat men toch niet echt gelooft dat ik er zelf mee kan wegrijden (en er zijn nog maar weinig ochtenden geweest dat ik zelf mocht starten)
De tuinman (jongen) heeft zich ontfermd over het schoonmaken van de brommer en eigenlijk zou hij me het liefst elke dag heen en weer brengen. Maar daarvoor vind ik het rijden zelf te leuk.
Het rijden valt me heel erg mee. Ondanks dat ik nog erg veel benzine gebruik (en er dus geen benzinemeter op zit), het schakelen nog wat schokkend gaat en het idee dat de verplichte helm op m’n kop maar 27.000 shilling (11.25€ en dan is het nog een dure) heeft gekost en van onverwoestbaar indiase kwaliteit is, voel ik me redelijk safe op de pikipiki. Linksrijden op een singletrack is niet zo lastig, alleen het rechts voorrang geven heb ik nog niet zo door. En soms stuiter ik iets te enthousiast door de kuilen en het wasbordwegdek. Maar dan kan ik wel weer indruk maken op de buurtkinderen door zelf de schroefjes van de spiegels en nummerplaat vast te draaien.

Overmorgen ga ik naar het Serengettiparkt (ook een dag te laat want morgen is een feestdag, of de bus was vol of ik weet niet waarom ik niet mee mocht), waar ik met Vincent en Abraham een week ga rondtrekken (en naar het Lake Manyara en NP Tarangire). Heb er veel zin in.
Ik heb een paar foto’s van rondom het huis geupload. De foto’s van de huisbezoeken houden jullie nog te goed, het lukt niet om ze te uploaden vanaf mijn telefoon.
Het internet is hier heel traag en valt regelmatig weg. Ben al een uur bezig om de foto’s die ik wel heb te uploaden. Misschien de volgende foto’s maar wat kleiner maken voor ik ze de wereld in stuur.