wat een week

Wow wat een week! Ik moet mezelf soms even vertellen dat ik hier pas een week ben, want jeetje wat kan je veel indrukken opdoen in een korte tijd. Ik ben de hele week op stap geweest met Paul (die toch wel nuttig bleek ;-) en een wisselende verpleegkundige, op zoek naar patienten die baat kunnen hebben bij wat aandacht van het Home Care-team en van mij in het bijzonder. Omdat Paul alsmaar beter begreep wat ik wel/niet kan, werden de patienten ook steeds passender en soms zelfs herkenbaar. Gewone CVA-patienten (patienten met een herseninfarct), met bij de diagnose passende aandoeningen binnen de behandelbare tijd, bijvoorbeeld Helaas hebben de meeste mensen geen diagnose en zijn ze dus ook niet bij de dokter geweest. Of ze hebben wel foto’s laten maken, maar er geen diagnose bij gehad of geen behandelplan.

Zoals een meisje dat 2 maanden in het ziekenhuis had gelegen na een val uit de boom met een gebroken bovenbeen en nu een week thuis was. Er was haar niet verteld wat ze wel/niet mocht en ze had een verband om haar voet. Dat hadden ze in het ziekenhuis gedaan, maar er was niks mis met haar voet. Niemand had nog bedacht om het er dan maar gewoon af te halen. Een heel zichtbaar gevolg van onwetendheid zijn alle mensen met ernstige contracturen. Een contractuur ontstaat als je een gewricht niet beweegt en altijd maar in dezelfde houding houdt. Het gewricht wordt dan stijf en kan niet meer bewogen worden omdat de spieren en/of het gewrichtskapsel zich erg hebben verkort. Zeker als kinderen vanaf de geboorte al hun benen niet kunnen bewegen, is dit een groot gevaar. Er zijn dan ook erg veel kinderen met stijve knieen, die niet goed kunnen zitten, zich niet goed kunnen voortbewegen enz. En helaas ook hele heftige gevallen, zoals een meisje van 13 dat 2 weken geleden gevallen is op haar rug en sindsdien haar benen niet meer kan bewegen en spasticiteit in de rechter arm ontwikkeld. Bij mij gingen alle alarmbellen af (gebroken rug, beschadiging ruggemerg), maar ze hadden er nog geen dokter bijgehaald. En de manier waarop ze geholpen werd met bijv wassen en opgetild werd, voldoet niet aan onze “boomstamtechniek”. Dus het enige wat ik kon doen is uitleggen waarom dit een acute situatie was, een grote kans is op toename van beschadiging bij verkeerde bewegingen en dat ze moesten zorgen dat er een dokter bij kwam. En hopen dat dit daadwerkelijk gedaan wordt.

Bedankt voor alle adviezen na mijn vorige blog. De patienten zijn soms net puzzeltjes, en dan is het fijn als er meegedacht wordt.

Al met al was het dus hele afwisselende week. Het is heel gaaf om bij al die mensen thuis te komen, de bijzonderheid die je bent als witte buitenlander. Het gehobbel in de auto, de poging van de chauffeur om je toch vooral zo dicht mogelijk voor de deur af te zetten, hoewel de weg niet berekend is op een auto (en het veel comfortabeler is om te lopen), de onmogelijkheid om alle verschillende manieren van begroeten uit je hoofd te leren (ondanks verwoede pogingen van iedereen om me heen om het me duidelijk te maken), het eten kopen op de markt (gelukkig is het allemaal erg herkenbaar, ze noemen het allemaal cabbage en het lijkt op gras), de bezorgdheid van Els en Robbert als ik voorstel om een duik te nemen in Lake Victoria (mag niet, Bilharzia) , in m’n eentje op pad wil gaan (mag niet, in het donker), best de komende maanden alleen in hun huis kan zijn (maar wat als er wat gebeurd, wie bel je dan) en nog veel meer. Ik heb nu een beetje een idee in wat voor ’n land ik ben aanbeland en wat er wel/niet kan. Het zou me erg helpen als ik Swahili spreek, dus dat ben ik nu maar aan het oefenen in de avonduren.

De avonden zijn nog wel wat wennen. Het is om zeven uur donker, en eigenlijk houdt het leven dan op. Daar moet ik nog even een weg in vinden. Gelukkig is er stroom, internationale tv en soms internet en heb ik nu dus ook eindelijk tijd om m’n boek uit te lezen. Kwa Herini